Marietje

Als kantinemedewerkster zorgde ze dat de koffie op tijd klaarstond, maakte ze de toiletten en wasplaats schoon en verrichte ze alle andere werkzaamheden die bij haar werk hoorden. Maar voor ‘de jongens’ was Marietje van den Belt (83) bovenal een luisterend oor, iemand met wie ze konden lachen en tegen wie ze alles konden zeggen.

“Het was elke dag een feestje”, vertelt Marietje als ze terugdenkt aan de ruim elf jaren die ze bij Zuidberg werkte van 1993 tot en met 2004. “Het was ontzettend gezellig met de jongens. Het ging allemaal zo makkelijk, we waren heel gemoedelijk met elkaar. Iedereen was gelijk en we konden elkaar alles zeggen. Zo klaagde er eens iemand over een ander die chagrijnig zou zijn. Nee jongen, zei ik, hoe kom je daar nou bij, die jongen heeft juist verdriet. Dat zag hij zelf niet. En we hadden veel schik met elkaar, ik heb heel wat afgelachen. ‘Niet zeuren’ of ‘hup, aan de kant jij’ zei ik dan tegen ze. Zo ging dat, prachtig!”

‘Ik vloog zo over die dingen heen!’
Marietje was, naast Betty Zuidberg, lange tijd de enige vrouw binnen Zuidberg, maar dat zag ze nooit als een probleem. Integendeel. “Ik was dat wel gewend. Ik kom uit Ens en heb zelf vier jongens. Ik vond het geen probleem om tussen alleen maar mannen te werken die ook nog eens allemaal een stuk jonger waren. Zo zagen ze me trouwens niet, als een oude vrouw, want ik deed gewoon met ze mee.”

Er werd aan alle kanten hard met én om elkaar gelachen. “Och, die keer dat ik met mijn autootje hier aan kwam. Voor de parkeerplaats zitten van die stootranden. Er stonden jongens buiten te zwaaien toen ik aan kwam rijden en ik vloog zo over die dingen heen! Iedereen lachen natuurlijk. Hoe moet dat nou, vroeg ik, komen jullie helpen? Nou, daar kwam het hele zwikkie aan, met z’n allen beurden ze mijn auto op. Mooi was dat! Ja, daar werd nog lang om gelachen.”

‘Als de bom valt: direct doortrekken’
Met haar ontwapenende eerlijkheid en vrolijke inborst loste ze problemen op haar eigen wijze op. Zo ook die keer dat een collega voor ongemak zorgde bij zijn collega’s. “Hij at heel ander eten dan ons eten, met veel meer knoflook”, vertelt Marietje. “Ik kreeg klachten van de andere jongens als hij naar de wc was geweest. We vallen allemaal flauw als hij is geweest, zeiden ze, wil je daar ’s wat aan doen? Toen heb ik op een personeelsvergadering tegen hem gezegd: het is maar een kleinigheidje, en de betreffende collega begon al te lachen, als jij naar het toilet gaat en de bom valt: direct doortrekken. Nou, je moest ze horen, ze gilden van het lachen! En de collega die het betrof vond het zelf ook prachtig, die was niet kwaad op mij.”

‘Ik ging pas weg als de klus klaar was’
Het was Betty Zuidberg die Marietje overtuigde om bij Zuidberg aan de slag te gaan. Marietje: “Ik kwam mevrouw Zuidberg een keer op de fiets tegen. Ze vroeg of ik nog steeds op de school werkte. Dat was inderdaad het geval. Ze bood me aan om bij Zuidberg te komen werken. Ik heb er even over nagedacht, want het was ook heel leuk op die school met al die kindertjes, maar ik had wel zin in wat nieuws.”

Haar werkdagen begonnen in de middag. “Om half drie, kwart voor drie begon ik. Dan ging ik eerst koffiezetten en alle kopjes klaarzetten. Daarna deed ik al het andere werk, het schoonmaken van de toiletten, de wasplaats. Ik deed het vieze werk, maar zorgde er altijd voor dat ik zelf schoon bleef. Mijn witte kleren waren na een dag nog steeds wit. En lekker ruiken, hè. Ik deed vaak een lekker luchtje op. Dan kwamen de jongens snuivend langs: hmmm, zeiden ze dan.” Marietje was een harde werker, niets was haar te veel. “Ik ging pas weg als ik klaar was. Soms was ik een uur langer bezig, maar dat maakte mij niet uit, er wachtte thuis toch niemand op mij.”

‘Anders zat ik maar in mijn eentje thuis’
Marietje was al jong weduwe geworden. Op het moment dat ze bij Zuidberg begon, waren bovendien vier van haar zes kinderen al uitgevlogen. “Ze waren allemaal aan het werk. Zonder mijn werk bij Zuidberg had ik maar thuisgezeten in mijn eentje. En ik hou juist van gezelligheid. Door dit werk kwam ik onder de mensen. Het was heerlijk, echt een uitje. Achteraf, na mijn pensioen, dacht ik: ik had eigenlijk nog best kunnen blijven. Ja, Zuidberg betekende heel veel voor mij.”