Betty Zuidberg

Ze was ‘de vrouw van’ en jaren later ook ‘de moeder van’, maar Betty Zuidberg zag zichzelf nooit anders dan de andere medewerkers bij Zuidberg. Ze deed de administratie, reed met de aanhanger rond en kookte voor het personeel. Later zou ze uitgroeien tot de vertrouwenspersoon van de medewerkers. “Pas tijdens mijn toespraak op mijn afscheidsfeest besefte ik hoe bijzonder die jaren zijn geweest.”

Toen haar man Henk in 1982 voor zichzelf begon, werkte Betty Zuidberg buitenshuis. “Onze kinderen Jeroen en Daniëlle waren een jaar of zeven, acht. Ik werkte onder schooltijd in de kassen, plantjes inzetten en zo. Dat kon ik prima combineren met de zorg voor de kinderen.”

Met de aanhanger alleen maar rechtdoor
Henk startte zijn bedrijf vanuit de schuur van zijn broer Wim. Betty: “Op een gegeven moment zei Henk tegen me: je kunt beter dingen voor mij doen. Ik ben helemaal niet technisch, dus op dat gebied kon ik niks, maar ik kon wel andere hand-en-spandiensten verrichten. Er was geen voorraad, dus als Henk iets nodig had, mocht ik uitrukken. Bij de groothandel in Marknesse kwam ik bijna dagelijks of ik reed naar Lelystad om een lading staal op te halen. Ik kon met de aanhanger alleen maar rechtdoor rijden, dus ik mikte het zo uit dat ik bij het bedrijf rond kon rijden. Lukte dat niet, dan vroeg ik een van de mannen daar om de auto goed te zetten.” Ook de administratie was in handen van Betty. “In de beginjaren deden wij samen de administratie.”

Typemachine, kasboek en telefoon
Na twee jaar in de schuur van broer Wim verhuisde Henk het bedrijf naar een nieuwbouwpand. “Daar zat een kantoortje in, met een typemachine en een kast”, herinnert Betty zich. “Toen kwamen ook de eerste werknemers, waardoor mijn rol in het bedrijf veranderde. Ik had een telefoon tot mijn beschikking en in een kasboek hield ik alle inkomsten en uitgaven bij. Had iemand betaald, dan zette ik er een kruisje achter. Duurde de betaling te lang, dan belde ik erachteraan. Elk maand brachten we alles naar de accountant, daardoor kwamen de grootboeknummers erbij voor mij. Zo leerde ik steeds meer.”

De komst van de computers was eveneens een flinke verandering. “Henk en ik moesten op computerles. Zo kwam er steeds wat bij. Het personeelsbestand breidde uit. Als de medewerkers moesten overwerken, dan kookte ik voor ze. En ik waste hun werkkleding. Later ging dat naar een wasserij, maar in het begin deden we dat allemaal zelf. En ach, ik waste Henks overalls toch al.” Ook de kantinewerkzaamheden en schoonmaak nam Betty voor haar rekening.

Vertrouwenspersoon voor het personeel
Voor het personeel groeide Betty uit tot een vertrouwenspersoon. “Ze vertelden me alles, ook de minder leuke dingen. Die vertrouwden ze me toe. Ik vertelde Henk alleen het hoogst noodzakelijke, de rest hield ik voor me en vertelde ik thuis echt niet. Ik liep veel door de fabriek, vroeg altijd aan iedereen hoe het ging, hoe het met de kinderen was en of iemands zieke vader alweer was opgeknapt. Als iemand voor het eerst een baby had gekregen, gingen we op kraambezoek.”

‘De vrouw van’ en ‘de moeder van’
Hoewel Betty ‘de vrouw van’ was, heeft ze dat zelf nooit zo ervaren. “Ik was een werknemer, net als de rest, draaide gewoon mee. Ik was dan wel de vrouw van de baas, maar zo zag ik dat niet. Je moet het samen doen, groeien kun je niet alleen. Personeelsfeestjes organiseerden we zelf en dan pakten we goed uit. We wilden dat iedereen het naar zijn zin had. Op die feestjes zag je ook duidelijk dat er geen onderscheid tussen het personeel was. Daar praatte je met iedereen. Of je nou op kantoor werkte, lasser was, receptioniste, het maakte niet uit. Iedereen was en is een even belangrijke schakel binnen het bedrijf.”

Na de bedrijfsovername van zoon Jeroen in 2004 werkte Betty nog zeven jaar in het bedrijf. “Eigenlijk veranderde er niets door die overname. Jeroen vond het goed zoals het ging, hij heeft mij voldoende gewaardeerd. Maar hij blijft natuurlijk wel mijn zoon. Hij was dan al wel 35, maar ik zag hem toch anders dan een andere 35-jarige. Het is toch je kind. Zeven jaar later stopte ik met werken, toen was ik zestig en was er al zo’n 150 man personeel.”

Een doener en een aanpakker
Collega’s die al wat langer voor Zuidberg werken, zeggen dat het bedrijf zonder Betty niet had bestaan. Zelf gelooft ze dat niet zo. “Ik zie dat anders. Het ging gewoon zo, je had het niet in de hand. Henk werkte ontzettend veel, ook op zaterdagen en in de avonden. Zijn werk was zijn leven en nog steeds komt hij er regelmatig. Hij is eigenlijk nooit echt gestopt. Ik vond en vind het prima. Ik had m’n eigen dingen, was altijd druk. Ik zat bij veel verenigingen, bracht de kinderen naar de sport, hield het huis draaiende, deed de tuin. Henk hoefde thuis niets te doen en ook op het werk nam ik hem klussen uit handen, zodat hij zich kon richten op wat hij goed kon en het leukst vond. Ik was een doener, aanpakker. Dat ben ik nog steeds. Ik doe alles zelf en red me goed.”

Allemaal bekende gezichten
Bij haar afscheid in 2011 kreeg Betty een groot feest aangeboden. “Dat was een geweldige verrassing. Ik ben daar heel erg verwend. Ik hield een toespraak waarin ik terugblikte op alle jaren. Toen besefte ik pas echt hoe bijzonder het was. Ik kom sinds mijn afscheid nauwelijks meer op het bedrijf, al wonen we dichtbij. Maar op de feestjes kom ik zo af en toe nog wel, zoals laatst op de viering ter ere van het veertigjarig bestaan van het bedrijf. Daar zag ik allemaal bekende gezichten en ik kende bijna iedereen nog bij naam. Ik kijk echt met heel veel plezier terug op al die jaren.”